Aanvankelijk wordt de hypertrofie van een orgaan een toename in zijn grootte genoemd. De meest voorkomende oorzaak van verhoging (hypertrofie) van de baarmoederhals zijn chronische ontstekingsziekten, hormonale stoornissen, frequente traumatisering, bijvoorbeeld tijdens de bevalling en abortus.
Anatomische varianten van hypertrofie en behandelingstactieken
Meestal manifesteren symptomen van cervicale hypertrofie zich in het proces van ovulatie en prolaps van de baarmoeder . Meestal gaat deze toestand gepaard met de overeenkomstige verlenging van de baarmoederhals. Hypertrofie van de cervix met gelijktijdige baarmoederverzakking wordt gecorrigeerd door een complexe plastische chirurgie.
De baarmoederhals is echter hypertrofisch en in de normale positie van de baarmoeder. Als dit een gevoel van verlies geeft en de lengte van de cervix aanzienlijk is, kan deze situatie ook chirurgische ingreep vereisen.
De baarmoederhals kan hypertrofisch zijn door ontsteking.
Er is een zwelling van de nek en er wordt een zogenaamde folliculaire hypertrofie gevormd. De klierbuizen in het ontstekingsgebied zijn vaak verstopt door zwelling. Retentieblaasjes worden gevormd, gevuld met een geheim. Op dit moment groeit het stromaweefsel en de bellen duiken diep in de nek en vormen cysten. Hun grootte varieert van 2-6 mm in diameter. Historisch gezien worden ze paternale cysten genoemd . Dergelijke cysten leiden tot een aanzienlijke verdikking van de baarmoederhals.
Behandeling van pancreascysten
Een van de meest gebruikelijke manieren om dit type hypertrofie te behandelen, is scarificatie. Simpel gezegd, het openen van de cysten met kleine lekke banden en het tamponeren van de wond. Dergelijke interferentie is niet altijd gerechtvaardigd en effectief. Daarnaast zijn er een aantal contra-indicaties, zoals ontstekingsziekten.
Een andere methode is diathermocoagulatie. Wanneer het wordt uitgevoerd, is er geen aderlatingen, alle vaten worden gelijktijdig dichtgeschroeid, wat een extra positief effect geeft in de strijd tegen ontstekingen.
In elk geval is aanvullend overleg met een ervaren specialist noodzakelijk, rekening houdend met de individuele kenmerken van het verloop van de ziekte van elke specifieke patiënt en het bestrijden van mogelijke recidieven en complicaties.