Reticulocyten zijn verhoogd

Reticulocyten zijn niet de meest bekende component van bloed, die een belangrijke rol speelt in de normale werking van het lichaam. Deze deeltjes zijn niet volledig gevormde jonge vormen van rode bloedcellen. Gezien in de analyse dat de reticulocyten zijn toegenomen, is het niet altijd nodig om te ervaren. En toch kan dit fenomeen soms ernstige gezondheidsproblemen aangeven.

Redenen voor een toename van reticulocyten bij een volwassene

Net als alle bloeddeeltjes hebben reticulocyten een zekere norm. In het bloed van een gezonde volwassene mogen deze componenten niet meer zijn dan 0,2-1,2% van het totale aantal erytrocyten. Reticulocyten vervullen een zeer belangrijke missie, het leveren van zuurstof aan weefsels en organen. Kijkend naar de hoeveelheid van deze bestanddelen van bloed, kan een specialist bepalen hoe snel het beenmerg rode bloedcellen produceert.

Een sterke toename van de fractie onvolgroeide reticulocyten toont het regeneratievermogen van het beenmerg aan. Daarom zijn tests voor het aantal bloedlichaampjes aangewezen om de toestand van het beenmerg na transplantatie te beoordelen, evenals de reactie van het lichaam op de behandeling met foliumzuur, vitamine B12, ijzer.

Verhoogde reticulocyten in het bloed worden waargenomen met ernstig bloedverlies (waaronder secreties) en signalen over dergelijke ziekten:

Bij veel patiënten nemen reticulocyten toe met het gebruik van antipyretica, corticotropine, levodopa, erytropoëtine.

Specialisten slaagden er in om erachter te komen dat de hoeveelheid niet volledig gevormde rode bloedcellen in het bloed toeneemt bij rokers en zwangere vrouwen. De kans op overschrijding van de norm van reticulocyten zal vrij hoog zijn als een analyse wordt uitgevoerd door een persoon die net is opgestaan ​​tot de hoogte.

Behandeling van een verhoogd aantal reticulocyten

Om effectieve behandeling toe te wijzen, moet u een onderzoek uitvoeren en vaststellen wat precies de oorzaak is van een sterke toename van het aantal reticulocyten. Nadat de diagnose is gesteld, wordt de voorbereiding in de eerste plaats uitgevoerd - de toestand van de patiënt wordt gestabiliseerd: indien nodig wordt hem pijnstillers voorgeschreven, ontgifting of plasmaferese voorgeschreven. Pas nadat dit een etiologische en pathogenetische behandeling is voorgeschreven.